to
że na początku jest tylko
zapach
drewnianego ognia
czas
kiedy czas jeszcze nie istnieje
wiosenne
słońce liże twarz
jak
młody pies
wymieniamy
spojrzenia
które
niechcący widziały
to
co widziały
wyciągnięci
na powierzchnię
wytrzeszczamy
oczy
ryby
głębinowe
chcę
cię pocieszyć ale twoje łzy
łaskoczą
mnie w policzek
starość
spada na nas
jak
śnieg na głowę
który
wiosną nie taje
kiedy
wspominasz lata
jak
rodzice zabierali cię
nad
podmiejskie jezioro
pamiętasz
widok
starych
bab na plaży
stojących
przy kocu w kratę
w
dwuczęściowych kostiumach
liść
łopianu na głowie
wielkie
jak oczy żaby
ciemne
okulary z zielonymi
oprawkami
z plastiku
liść
babki na nosie
niebieskie
żylaki na łydkach
skóra
zmarszczona na kolanach
rozstępy
na obwisłym brzuchu
galaretowate
uda
przede
wszystkim podwójne
fałdy
tłuszczu na plecach
między
stanikiem a biodrami
oglądasz
się w lustrze przed wyjazdem
na
grecką wyspę
uśmiechasz
się przepraszająco
pięćdziesięciopięcioletnia
Afrodyta
myśleć o kobiecie
która
nie robiła nic specjalnego
kochała
się z mężem
którego
nie kochała
wychowywała
dzieci
które
nie słuchały
chodziła
do pracy
której
nie lubiła
spotykała
się z przyjaciółkami
z
którymi nic jej nie łączyło
oglądała
telewizję
która
ją denerwowała
czytała
książki
które
ją nudziły
wyznawała
religię
w
którą nie wierzyła
żywy
czy
martwy
padalec
w słońcu
patrzeć
jak ona siedzi
w
pociągu ekspresowym
znikąd
donikąd
kremowa
karnacja
platynowe
włosy suchej jesieni
zgniłozielone
spodnie wiejskiego stawu
czarne
buty na podkutym obcasie
bławatkowy
sweter z cienkiej wełenki
wskazujący
palec
z
ciemnosinym lakierem na paznokciu
muska
ekran puka opuszką
z
niepowtarzalnymi liniami papilarnymi
w
imiona tych z którymi
rozmawia
o niczym szczególnym
zabijając
czas podróży
znikąd
donikąd
lekko
garbaty nos
przedłużone
rzęsy
fioletowa
szminka
róż
na policzkach
pręty
czerwonego słońca
na
październikowych nogach
ścieżka
wydeptana w zagłębieniu kręgosłupa
schodzi
na dno doliny wciętej
między
dwa uprawne pagóry
gdzie
spod butwiejących liści
bije
gorzkie źródło
bezludna
droga do starości i śmierci
przez
okno ekspresu
znikąd
donikąd
